Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesinde kurulan çadır şehirde kalan depremzedeler asrın felaketi esnasında hayat sürdürdükleri korku dolu anları Haberler.com Genel Yayın Yönetmeni Bedia Teymur’a anlattı. 5 çocuklu bir anne deprem hemen 2 yaşındaki savunmasız gördüğü ufak çocuğunu alıp enkazdan çıktığını, 5 yaşındaki kızını ise içeride bırakmak mecburiyetinde kaldığını “Çocuklarım arasında tercih gerçekleştirmek mecburiyetinde kaldım” sözleriyle ifade etti. Kahramanmaraş odaklı 7.7 ve 7.6’lık iki deprem 11 ilde büyük yıkıma niçin olurken, asrın felaketi olarak nitelendirilen depremde 44 binden çok insan hayatını kaybetti. Evleri yıkılan çok sayıda depremzedenin kaldığı Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesinde kurulan çadır şehri ziyaret eden Haberler.com Genel Yayın Yönetmeni Bedia Teymur’un uzattığı mikrofona bahsedilen acı hikayeler de felaketin vahametini gözler önüne serdi. Depreme Elbistan’daki 4 katlı bir binada yakalandıklarını izah eden 5 çocuklu bir anne, yıkılan evin enkazından 2 yaşındaki korumasız olduğunu çocuğuyla eş güdümlü çıktığını, 5 yaşındaki kızını ise içeride bırakmak mecburiyetinde kaldığını ifade etti. “Çocuklarım arasında tercih gerçekleştirmek mecburiyetinde kaldım, o yüzde kendimi suçluyorum” diyen anne şunları söyledi; “5 adet çocuğum var. İkisi uzak mahalledeydi, üçü yanımdaydı uyuyorlardı. Sabah ki depremden sonra eve yine girdik. Ondan sonra da zor çıktık yani. Engelli görümcem vardı, kaynanam vardı. Ben evvelce ufak çocuğumu çıkarttım, en savunmasız onun olduğunu düşünerek. 5 yaşındaki kızım ise uyuyordu. ‘Deprem durdu’ dedik, ‘Artık olmaz’ dediler. Yemeğimizi yedik, bulaşıkları makineye attım. İçeriye ismim attım, Allah’ım öyle bir geldi ki ismim atamıyoruz. Sonra dışarı çıktım bağırdım 5 yaşındaki çocuğum kaldı içeride diye. Küçük çocuğumu alıp yine içeri gireceğim ama olmadı. Eşim var o da canını kaçırıyor. ‘Çık’ dedim, ‘Çocuğun var, annen var’ dedim. ‘Nasıl getireyim gitti’ diyor. Sallanan eve çıktı zar zor. Uyuyan çocukları uyandırdı. Tek tek getirdi. 5 yaşındaki kızımı da babaannesi ‘Kalk annen gidiyor’ diyerek kaldırmış. Tek başına inmiş aşağıya. Ağzından toz gire gire, yıkıla yıkıla inmiş tek başına. Ee bağırıyorum çocuğumu emanet edecek hiç kimse yok. Tek başıma dışarıda kaldım. Karşımda oturana bağırıyorum, o bana bağırıyor. O an ölüm korkusu sardı çok kötüydü. Çocuklarım arasında tercih gerçekleştirmek mecburiyetinde kaldım. O yüzden de kendimi suçluyorum. Acaba hatalı mı yaptım, doğru mu yaptım diyerek. Onu da tek elimle kaldırabilirdim. Ama o vakit da diğerine uzanamazdım. Sadece bağırmaya gücüm yetti. Hiçbir şey yapamismim.” Bir diğer annenin çaresizliği
