Böyle bir hale olsanız siz ne yapardınız dedirten vakanın devamı bir başka sayfamızda, geçerek okuyunuz Bu kağıttaki adam üç yıldır her ayın 5’inde bizim eve gelirdi. Ne lazım ise bırakır giderdi. Ama bu ay gelmedi. Bana bir gün demişti: “Eğer bir gün gelmezsem, sen gel beni bu kağıt ile bul… Bu ay gelmedi de. Evde torunlarım da açız deyince, bindim otobüse. O da bıraktı ana yolda, yürüyorum bulurum belki diye’.’ Bulduk fabrikayı, yanaştık kapısına. Teyzeyi arabada bıraktım. Güvenlik görevlisine kardeşimize kağıdı uzattım. Durumu kısaca anlattım. Meğer fabrika sahibi kalp krizi geçirmiş. Geçen hafta vefat etmiş. Kızı ya da oğlu var mıdır görüşsünler teyze ile dedim. Kızı varmış fabrikada, güvenlikçi kardeş telefon etti. Ama kızı görüşmeyi kabul etmedi. Dönüyorum arabaya ama şimdi ben teyzeye ne diyeceğim. Cebimde beş kuruş yok ki vereyim. Neyse bindim arabaya ama.. Bindim arabaya, anlattım teyzeye ne olduysa. Önce üzüldü, sonra güldü. Olsun dedi. Kısmeti olan verir, nasibi olan da evinde pişirir. Az ötede bir yere uğrayacağım, benimle gelirsen seni de eve bırakırım dedim. Olur dedi. Zaten anayola bile nasıl gidecek bilemiyordu. Alacaklı olduğum firmaya girdim. Patronları ile görüşüp, umutsuzca paramı istedim. Durumlarının bozulduğunu, ama şimdi yine işlerin açıldığını, üzüntüden, mahcubiyetinden ve parasız geride bıraktığımız günlerden kaynaklı işyerine gelmediğini, şimdi ise herkese borcunu ödeyip helallik istediğini ve işlerine devam ettiğini anlattı. Muhasebe müdürü bir bayanı çağırıp, onunla görüştü. Sonrası malum olmuştur galiba size. Girdik koca bir markete, belki de hiç görmemiştir daha evvelce teyze. Et de aldık, un da. Kahvaltılık da aldık, karpuz da. Sepetimizi doldurduk valla ne varsa. Bugün bir yıl oldu. Her ay, aynı gün teyzenin bütün dertlerini dinliyoruz. Artık ben gitmiyorum. Bir sürü çalışanım var, onları yolluyorum. Çünkü ne vakit gitsem, bir sürü dua ediyor. “Oğlum, sana bir çay yapayım mı?” diyor. Utanıyorum, ben de ona yardım edebilmekten. Geçen ay bir kağıt uzattım eline. Olur da bir gün gelmezsem, iş yerimin adresi yazıyor işte bu kağıtta. Kapımızı kesinlikle çal. Gereken her şeyi sana yardımcı olacaklar, ben olmasam da. Eşime ve çocuklarıma tembihledim tabii. Onlara dedim ki, ben ölsem bile teyzeyi katiyen yalnız bırakmayın, tamam mı? Hatta bir fotoğrafını da çekmiştim. Duvarın bir köşesinde her vakit asılı duruyor. Bu teyzemiz vasıtası ile bugün rızkımızın geldiğine inanıyorum. Çocuklarım, onu katiyen yalnız bırakmazlar, hem de ben ölsem bile… İşte sadaka bu tür bir şeydir. Bir gereksinim sahibinin elini tutanı Tanrı katiyen bırakmaz mı sanırsınız? Yeter ki siz yardım etmeye devam edin, sevgi ve saygı gösterin. Tanrı sizi katiyen zor halde bırakmaz mı?
