Cenazeye karşı yapılagelen görevler arasında yer alan defin işlemi, aynı vakitte İslâm’ın insana verilen sayısal değeri de gösteren dinî bir vecîbe özelliği taşır. Cenaze namazı gibi bunun da farz-ı kifâye olması, bu vazifiyetin herkes doğrultusundan olmasa bile toplum adına bir küme ya da kurum doğrultusundan yerine getirilmesi lüzumliliğini gösterir. Kur’ân-ı Kerîm’de bu işlemin insanoğluna Tanrı doğrultusundan öğretildiği, kardeşinin cesedini ne yapacağını, fakat ALLAH’ın saldığı bir karganın davranışlarından anlayan Hz. Âdem’in evladının “Yazıklar olsun bana, şu karga kadar olup da kardeşimin naaşını gömmekten de mi âciz oldum” dediği iddia edilir (el-Mâide 5/31). Ölünün toprağa tevdi edilmesinin etraf temizliği, sağlık, insanın saygınlığının korunması ve ölümü hatırlatma türünden çoğu hikmetler taşıdığı ve bir bakıma geride kalanların ölüye karşı son vazifesini simgelediği, ölen amacıyla de yeni bir hayatın başlangıcı bulunduğu amacıyla defnin biçim ve usulü öteden beri fıkıh kitaplarında detaylı biçimde ele alınmıştır. Fakat bu hususta sahip olunan bilgi ve usuller, temel ve amaçta aynı olmakla eş güdümlü mahallî kültür ve geleneklerin farklılığı namacıylaiyle vakit vakit değişiklikler gösterebilmektedir. Cenaze hizmetlerinin yerine getirilmesini ve naaşın defnini mühim bir sebep olmadıkça geciktirmek.. Cenaze hizmetlerinin yerine getirilmesini ve naaşın defnini mühim bir sebep olmadıkça geciktirmek doğru değildir. Cenazenin sesli zikirle, Kur’an okuyarak ya da nümayişle mezarlığa götürülmesi dinî yönden hoş karşılanmamış, sükûnet amacıylade, kalben zikir, dua ve tefekkürle takip edilmesi tavsiye edilmiştir. Mezarlığa varıldığında cenaze kabre indirilinceye kadar ayakta durmak, ardından ise oturmak sünnettir. Kabir 100-150 cm. derinliğinde, kıble ile dik açı oluşturacak biçimde kazılır. Kabrin tabanı süresince ve kıble doğrultusunda naaşın sığdırılabileceği büyüklükte bir kısmın oyulması (lahit), toprağın direk doğruya cenazenin üstüne atılmasını önleyeceğinden daha güzel bulunmuş, toprağın çok sert ya da yumUşak olması namacıylaiyle buna imkân bulunamazsa cenazenin kabrin tabanında uzunlamasına konmasının ve toprağın göçmesini engelleyecek tedbirlerin alınmasının da yeterli olacağı belirtilmiştir. Buna imkân bulunamazsa bu vazifiyeti yabancı kişiler da yapabilir. Cenazenin kabre, “Tanrı’ın adıyla ve Resûlullah’ın dini üzere” manasına gelen ”بسم الله وعلى ملة رسول الله“ duasıyla konması, yüzü kıble yönüne çevrilerek sağ yanı üzere yatırılması lüzumir. Öyle ki, cenazenin bu biçimde yatırılmadığı sonradan farkedilse üzeri toprakla tamamiyle örtülmedikçe açılarak düzeltilir. Şâfiî ve Hanbelîler’e göre toprakla örtme sonuçlanmış olsa bile kabrin yine açılıp düzeltilmesi icap eder. Kabre yerleştirilen cenazenin kefen bağları çözülür; üstüne tahta, kerpiç, kuru ot, kamış vb. örtülerek atılacak toprağın direk cenazeyle ilişkisi önlenir. Cenaze ile eş güdümlü kabre diğer bir eşyanın konması, hem de kabrin ya da cenazenin özel durumundan kaynaklanan mâkul bir sebep bulunmadığı prosese cenazenin tabutla gömülmesi mekruh görülmüştür. Tabutla gömme, lüzum ölenin toprakla ilişkisina, vakit amacıylade çürüyüp toprağa karışmasına engel olması, lüzumse israf ve gösterişe, daha geniş yer işgaline yol açması namacıylaiyle hoş karşılanmamıştır. Ölünün mumyalanarak gömülmesi de aynı mahiyettedir.
