Paramız var yahu elimiz ayağımız tutuyorken şu kaplıcalara gidelim der, yok derdim.. Şöyle bir yürüyelim der, Yok derdim. Beş lira harçlık ister, iki lira sunardim.. Neden bilmem onun istediği kanalı bile açmazdım. Son beş altı yıldır de onunla uyumazdım.. Telefonla hususşsa uzatma kapat, Bir komşuya hamur pişirip vermek istese gürültü patırtı menfaatirdım.. Ve güya hanımım CAN yoldaşımdı.. O bana CAN yoldaşıydı ancak mşayet ben değilmişim. Bir sabah uyandım yok.. Yastığının altında çorapları, tulbenti var, ayaklarını sildiği havlusu bile ıslak ancak o yok. Kıldığı son süre namazı sabah namazıydı öğlen namazından sonra topraktaydı benim hanım. Evim, arabam, elimde TV kumandam, cebimde param… Her şeyim bana kaldı… O gitti… Yalnız kaldım..Onun bütün istedikleri imkân dahilindeydi.. Ama ben istemedim.. Sihhatim param kuvvetim kuvvetim ve karım varken ben hiçbiri amacıyla yoktum. Şimdi karım gitti ancak ben hepsi ile var iken yok oldum.. Şimdiki aklım olsaydı cümlesi bir geç kalınmışlık çığlığı.. Şimdiki kafanızı, vicdanınızı can yoldaşlarınızdan tutsakgemeyin. Evlatlarınız ne görecekse sizin kapınızda görsün.. Dünyada hususkiz.. Kim kimden evvelce gider belli değil.. Eşlerinize güddüğünüz inat sizin vicdanınızda taş olur, onun başucuna dikilmiş taşa bakar kalırsınız.
16°
